Αναδημοσίευση από το Samosbook
(φωτογραφία από το 'Σάμος ώρα να φεύγουμε;' blog)
Κυριακή, γύρω στις 6 το απόγευμα έξω από το Ξενία Σάμου. Έντεκα Οκτωβρίου του 2009. Μια ομάδα 6 ατόμων με φωτογραφικές μηχανές, βιντεοκάμερα, μάσκες 'οξυγόνου', λίγη τρέλα, και αθώα αδρεναλίνη ετοιμαζόμαστε να 'εισβάλουμε' και να εξερευνήσουμε το εσωτερικό του εγκατελειμένου κτιρίου. Εγώ, ο Γιάννης, η Δέσποινα, ο Γιώργος, ο Ηλίας, ο άλλος Γιώργος. Είχαν προηγηθεί άπειρες συζητήσεις τις προηγούμενες μέρες σε καφετέρια της παραλιακής που ήταν άλλωστε και το κεντρικό σημείο των συναντήσεων. Τα δεδομένα ήταν γνωστά. Μία πόλη που αναπτυξιακά πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, ανακυκλώσιμα πρόσωπα παλαιών ταχυτήτων σε θέσεις κλειδιά, μία γερασμένη νοοτροπία άσκησης τοπικής εξουσίας που πάντα συνδεόταν με κομματικές γραμμές και αποφάσεις ενώ παρά τη καλή θέληση μερικών ανθρώπων που ακόμα προσπαθούσαν για κάτι καλό, οι καταστροφικές συνέπειες όλων αυτών των παραγόντων ήταν πλέον παραπάνω από ορατές.
Τι ήταν το Ξενία; Το σύμβολο της αφετηρίας της ουσιαστικής ενασχόλησής μας με τα κοινά... ίσως. Ένα ξεχασμένο από το χρόνο θέμα που κανείς δεν έμπαινε στο κόπο να τραβήξει στα άκρα αξιοποιώντας τις όποιες προοπτικές ανάπτυξης του Βαθιού γύρω από αυτό το χώρο... Ήταν (και είναι ακόμα φυσικά) το 'πεντάμορφο τέρας' του κράτους απέναντι σε μία μικρή βραδυκίνητη και ελεγχόμενη κομματικά τοπική κοινωνία. Αυτή είναι και η απάντηση σε όποιον ακόμα διερωτάται.... ''μα γιατί ασχολείστε ακόμα''; Το Ξενία ήταν η αρχή ενός 'μικρού ξυπνήματος' για τη πόλη της Σάμου. Εξίσου όμως σημαντική ήταν και η αρχή της γέννησης μιας βαθιάς φιλίας μεταξύ ατόμων που δε γνωρίζονταν καλά καλά, μέσα από κοινό όραμα και παράλληλες νοοτροπίες.
Βέβαια μη φανταστεί κανείς ότι εκείνο το απόγευμα της Κυριακή είχαμε κάποιο οργανωμένο πλάνο στο μυαλό μας. Άπειροι; Άμυαλοι; Ο συντάκτης του άρθρου σίγουρα ναι! Ανακαλύψαμε τα εφηβικά μας χρόνια ξαφνικά; Ανάγκη να ταρακουνήσουμε λίγο το σύστημα; Πείτε το όπως θέλετε. Σημασία έχει ότι η ξενάγηση μέσα στο ξενοδοχείο ήταν σοκαριστική, περιπετειώδης και αποτυπώθηκε με έντονο τρόπο σε ένα βίντεο που έμελλε να ξεσηκώσει το διαδικτυακό κόσμο καταρχήν και να ταρακουνήσει λίγο τα πολυτελή γραφεία της Αθήνας. Ακολούθησαν πολλά. Άλλη μία 'καταδρομική' δράση στο Ξενία (με την ενεργή συμμετοχή ακόμα δύο μελών του) και η τοπική κοινωνία άρχισε να ασχολείται λίγο πιο σοβαρά με το θέμα. Παρελάσεις με την εξέδρα των επισήμων μπροστά από το κτίριο την ίδια στιγμή που οι 'κηδεμόνες' του από την Αθήνα έστελναν εσπευσμένα συνεργεία να το καθαρίσουν και να το σφραγίσουν. Αυτό δεν έγινε βέβαια με ανάλογη επιτυχία αν αναλογιστούμε τη μικρή έστω ζημιά που υπέστη η μεγάλης αξίας τοιχογραφία του Φασιανού στη ρεσεψιόν του κτιρίου. Ο συντάκτης του άρθρου αυτού πάντως σε καμία περίπτωση δε φανταζόταν όλα όσα θα επακολουθούσαν μετά από εκείνο το απόγευμα της Κυριακής.
Για την ιστορία, η ομάδα αυτή, το vathi sos, μεγάλωσε, μετασχηματίστηκε, ωρίμασε αλλά δε σταμάτησε φυσικά ποτέ να υπάρχει, αντιθέτως... Μέσα από όλα αυτά δημιουργήθηκε η Υποτείνουσα που πλέον οργανωμένα, μεθοδευμένα και με όπλο τη κοινή λογική και την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας συνεχίζει να δίνει το δικό της αγώνα.
Το τελευταίο δελτίο τύπου του βουλευτή Σάμου (σύμφωνα με το οποίο ο υπουργός δεσμεύεται σύντομα να παραχωρήσει στο Δήμο Σάμου χωρίς αντάλλαγμα το Ξενία) δίνει νέα πνοή στο θέμα. Ελπίζω να μη βιάστηκα να βγάλω πάλι συμπεράσματα. Δεν είναι η πρώτη φορά που χαίρομαι ότι θα υπάρξει κάποια λύση. Θέλω να πιστεύω ότι είναι μία μεγάλη ευκαιρία (με τις όποιες γραφειοκρατικές ή άλλες επιπλοκές) και σε καμία περίπτωση δε πρέπει να πάει χαμένη. Η παραχώρηση ήταν πάντα το πρώτο (έστω μικρό αλλά ουσιαστικό) βήμα εύρεσης λύσης. Επιχειρήματα πλέον του τύπου 'δε μου το δίνουν, τι να κάνω;' ή 'δεν είναι δικό μου, τι να κάνω'θεωρητικά τουλάχιστον δεν ισχύουν πλέον. Το 'τι μέλλει γενέσθαι' καλύτερα να το διαβάσετε και να το ψάξετε εδώ (και μία παλαιότερη ανάρτηση εδώ). Ας αναλογιστούν όλοι τις ευθύνες τους απέναντι στο κόσμο της πόλης της Σάμου μακρυά από προσωπικά και μικροκομματικά συμφέροντα.
